Οι έρωτες καρδιά μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται

Για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό

Μέσα από τα τραγούδια είναι πιο εύκολο να εκφραστούμε, να δείξουμε τι αισθανόμαστε, αν αισθανόμαστε, να μαγευτούμε και να μαγέψουμε. Ειδικά όταν έρχεται η στιγμή να πρέπει ή να θες να εκφράσεις το πιο δυνατό συναίσθημα, την αγάπη τότε ένα τραγούδι σου λύνει τα χέρια και... τη γλώσσα.

Μια καντάδα, μια αφιέρωση στο ραδιόφωνο, ένα σιγομουρμούρισμα στη διάρκεια ενός χορού ή κάτι πιο "μοντέρνο" όπως ένα postarisma στο τοίχο ή ένα tagarisma στα σχόλια ενός τραγουδιού είναι ο ιδανικός τρόπος να ξεκινήσεις την εξομολόγηση.

Η αγάπη άλλωστε δεν χάνεται. Μπορεί να χαθούν οι άνθρωποι αλλά όχι το συναίσθημα. Και όπως λέει και το τραγουδάκι "Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται" αλλά "Οι έρωτες καρδιά μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται, για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό". Έτσι όταν ξαναβρεθούν όλα τα παλιά ξεχνιούνται και οι δύο αυτές ψυχές γίνονται ξανά ένα. Χάνονται στη δύνη του έρωτα, στη τρέλα του πάθους, στην αγαλλίαση που νιώθουν όταν είναι μαζί. Γίνονται ασπίδα απέναντι σε όλους και σε όλα, γίνονται άτρωτοι ικανοί να αντιμετωπίσουν τα πάντα.

Και μπορεί ο καιρός να περάσει και να χαθούν ξανά, να αλλάξουν ζωές, να διαλέξουν διαφορετικούς δρόμους ωστόσο ποτέ δεν μπορούν να σταματήσουν να αγαπιούνται το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να... "κοροϊδέψουν τον καιρό".

Μυρτώ

                                     sketch created by Katerina Detsika

Θεατής ή Ηθοποιός;

Ο καιρός περνάει, ο χρόνος τρέχει και εμείς εκεί στο ίδιο πάντα θέατρό, άλλες φορές ως θεατές και άλλες ως ηθοποιοί. Η ζωή είναι το έργο και εμείς καλούμαστε είτε να το παρακολουθήσουμε είτε να συμμετέχουμε σε αυτό. Δεν το επιλέγουμε, απλά μας δίνεται η εντολή. Ένα έργο που ξεκινάει με κλάμα, έχει στιγμές χαράς, αγωνίας, ευτυχίας, αγάπης, έκπληξης αλλά και πόνου, απελπισίας, στεναχώριας, μετάνοιας και μοναξιάς. 

Υπάρχουν μέρες που δεν αντέχουμε ούτε να παίζουμε αλλά ούτε και να βλέπουμε αυτό το έργο. Θέλουμε να κυλήσει ο χρόνος, να αλλάξει αυτή η πράξη. Συνήθως είναι είτε οι στιγμές που γινόμαστε θεατές και δεν μας δίνετε το δικαίωμα να έχουμε ενεργό δράση σε κάτι σημαντικό, σε κάτι που θεωρούμε "λάθος" είτε οι στιγμές που ως ηθοποιοί πια πρέπει να παίξουμε έναν ρόλο που δεν μας ταιριάζει, δεν τον θέλουμε.

Και στις δύο περιπτώσεις αργά ή γρήγορα δυστυχώς θα χρειαστεί να καταπατήσουμε κάποιες από τις αξίες που έχουμε, θα αναγκαστούμε να παρατήσουμε κάποια όνειρα που είχαμε θέσει και να κάνουμε αυτό που έχει προγραμματιστεί να γίνει. 
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε, να αγωνιζόμαστε, να έχουμε αξίες, όνειρα και ιδανικά. Ναι, ότι είναι να γίνει θα γίνει αλλά τουλάχιστον θα έχουμε την συνείδησή μας ήσυχη ότι εμείς αντισταθήκαμε!
Μυρτώ